بچه ها آمده اند ، مثل هر صبح با چشم های پف کرده ، کتابها را که بدستم می دهند هنوز گیج خوابند ، دیدن قیافه های با نمکشان در حالت خواب و بیداری جالب و شیرین است . شیرین از این رو که از خواب دلچسب صبح می گذرند و با نمک از این رو که چشم های پف کرده و صورت معصومشان هنوز گم در کوچه های خواب مانده ست ... اما امروز بچه ها شور دیگری داشتند ،  خواب آلودگی اول صبح از سرشان پریده است و با رنگها در دنیای دیگری بیدار شده اند ... مربی  هنری دلسوز  مرکز  سرکار خانم حامدی بچه ها را دور خودش جمع کرده ، با رنگ بر صورتشان پروانه و گل و ستاره کاشته و بچه ها غرق در شادی می دوند و صورتشان را به هم نشان می دهند ، می دوند و برای مربی ها شکلک در می آورند ... می دوند و انگار جهان همین لحظه است که شادی را با تمام وجود می بخشندو خود نیز  از این تغییر کوچک با تمام وجود لذت می برند ... آه که چه دنیای بزرگی دارند این بچه ها ...، چفدر شادی هایشان پایدار و رنگارنگ است ... چقدر شادی هایشان کوچک و قشنگ است ... و براستی لذت مربی بودن دیدن همین چهره هاست که از عمق پاک دورنشان بی کلیشه و بی ریا و بی ادا ، می خندند و ما راهم چند لحظه ای از دنیای بزرگسالی رها می کنند ...