روزهای پرشکوه بهمن 92 هم دارد از تقویم می گذرد ، امروز یکشنبه ساعت سه و نیم عصر است ، بچه ها با تفنگ های اسباب بازیشان آمده اند تا نمایشی را که همکارم خانم فرخی از هفته ها پیش با موضوع دهه ی فجر و مقاومت مردم در مقابل رژیم شاهنشاهی ، با آنها تمرین کرده ، دوباره اجرا کنند ، یکی از بچه ها ساعت یک و نیم عصر زنگ می زند ، محمد شجیعی هستم ،می گویم می شناسمت ، بفرما ؟ خانم امروز نمایش هست ؟؟؟ بله هست عزیزم ، خانم فرخی آمده ؟ بله آمده ، با شادمانی گوشی را قطع می کند و ده دقیقه بعد وقتی سرم را بلند می کنم ، محمد شجیعی با تق و توق یک تفنگ اسباب بازی خندان و خوشحال روبرویم ایستاده است ... براستی مگر رسالت ما جز این است که بچه ها با ذوق یک نمایش گاهی ، با شوق یک تکه سفال یا کاردستی به کتابخانه بیایند ؟... نمی دانم چقدر در انتقال رسالتمان داریم موفق عمل می کنیم اما ایمان دارم اگر در زندگی ما برکتی هست از وجود این بچه هاست ، این بچه ها هستند که کودک درون ما را زنده نگه داشته اند .... ( ک . الماسی )